زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

صفت نبره





صفت نبره: ادا شدن حرف با شدت، سنگینى، و بلندی است؛ ویکى از صفات فرعی حروف می باشد.


۱ - معنای لغوی نبره



"نبر" بلند کردن صدا پس از پستى آن است .

۲ - معنای اصطلاحی نبره


از نظر تجوید "نبر" یکى از صفات فرعى یا غیر متضاد و عارضى است که در آن، هنگام تلفظ، حرف با شدت، سنگینى و بلندى ادا مى شود.

۳ - حرف منبوره



به همزه که داراى این صفت است حرف "منبوره" گویند، که منظور تیزى و بلندی صدا است که در حرف همزه وجود دارد و بعضى ها آن را تسهیل مى کنند؛ یعنى بینا بین مى خوانند، نه همزه تمام و نه الف تمام. بعضى مى گویند: همزه را از آن رو "منبوره" گفته اند که نبر به معناى بلندى است و همزه بلندترین حروف است در صورت و در مقام ادا میل به بلندى و پهنى مى کند؛ پس به منظور تخفیف، به تسهیل قرائت مى کنند، مانند: "یشاء، أنباء و أنبئهم".
نیز ر.ک: حرف منبوره

۴ - مستندات مقاله



جمعی از محققان، مجله مبین، ص۸۷۵.
۱۳۷۷-خرمشاهی، بهاء الدین، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهى، ص۲.
بیگلری، حسن، سرالبیان فى علوم القرآن، ص۱۷۴.
فاضل گروسی، عبد الحسین، تجویداستدلالى، ص۱۴۵-۱۴۷.
دانی، عثمان بن سعید، التحدیدفى الاتقان والتجوید، ص۱۲۰.
حمد، غانم قدوری، الدراسات الصوتیة عندعلماءالتجوید، ص۳۲۴.
بستانی، بطرس، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۸۷۵.

۵ - منبع


مرکز اطلاعات ومدارک اسلامی.    


رده‌های این صفحه : تجوید | قرآن شناسی




آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.